85 χρόνια Ολυμπιακός...

Ήταν 10 Μαρτίου του 1925 όταν και συναντήθηκαν στην Ταβέρνα του Μοίρα στο κέντρο του Πειραιά ο Μιχάλης Μανούσκος, ο Νότης Καμπέρος, οι Ανδριανόπουλοι ( ο Γιώργος και ο Ντίνος) και άλλοι πολλοί. Τότε συγχωνεύθηκαν ο Πειραϊκός Ποδοσφαιρικός Όμιλος και ο Όμιλος Φιλάθλων Πειραιώς και δημιούργησαν τον Ολυμπιακό. Το όνομα του νέου συλλόγου το εμπνεύστηκε ο... Καμπέρος, ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, και συμπλήρωσε το Σύνδεσμος Φιλάθλων ο Μανούσκος, γνωστός βιομήχανος της πόλης.

Το όνομα αυτό υποδηλώνει ο πάθος, την αθλητική ισχύ, την ευγενή άμιλλα, τη δίκαιη νίκη, έννοιες που περικλείονται στο λεγόμενο ολυμπιακό ιδεώδες. Υπό το σκεπτικό αυτό επιλέχθηκε και ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος ως έμβλημα, με χρώματα το κόκκινο και το λευκό.

Από την γέννηση του… πρωταθλητής

Στα 30’s ο Ολυμπιακός έδειξε τα δόντια του. Πήρε 6 πρωταθλήματα από τα 9 που διεξήχθησαν. Το έμψυχο υλικό του νεοϊδρυθέντος Ολυμπιακού ήταν θαυμάσιο. Οι αδελφοί Ανδριανόπουλοι που αποτέλεσαν από την πρώτη στιγμή μέλη της ομάδας, πρωταγωνίστησαν από τα πρώτα χρόνια και μαζί με τους Κλειδουχάκη, Βασιλείου, Αλεκάκη, Λεκκό, Πεζώνη, Βλάσση έκαναν το όνομα του Ολυμπιακού γνωστό σε όλη την Ελλάδα.

Ο «Θρύλος»

Την δεκαετία του 50’ γεννήθηκε ο «Θρύλος». Ήταν μία δεκαετία που ο Ολυμπιακός δεν έμεινε ούτε ένα χρόνο χωρίς να κατακτήσει κάποιον τίτλο. Επτά πρωταθλήματα (από τα οποία τα 6 συνεχόμενα), επτά κύπελλα, πέντε νταμπλ. Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού έγιναν πρωταθλητές της δεκαετίας. Πολλαπλασιάστηκαν και αιτία ήταν οι λαμπρές επιτυχίες. Γέμιζαν το Καραϊσκάκη, συνόδευαν την ομάδα σε όλες τις μετακινήσεις της, ακόμη και στις πιο μακρινές. Δεν υπήρξε ποτέ ίσως μεγαλύτερη ταύτιση φιλάθλων με την ομάδα, απ’ όση υπήρξε στη διάρκεια της «χρυσής» δεκαετίας. Η ντρίμπλα του δεξιοτέχνη Δαρίβα, η «πονηρή» πάσα του βιρτουόζου Μπέμπη, η σέντρα του ταχύτατου διεμβολιστή Δρόσου, η κεφαλιά του πανύψηλου Κοτρίδη, το φάουλ του ογκόλιθου Μουράτη, η επίθεση του σούπερ-μπακ Ρωσίδη, οι αποκρούσεις του «αίλουρου» Θεοδωρίδη, το «λιονταράκι» ο Ξανθόπουλος, ο σπουδαίος Ιωάννου, ο απροσπέλαστος Σούλης, ο σταθερός Πολυχρονίου και ο εκπληκτικός Ηλίας Υφαντής. Τόσα και πολλά ακόμη έβλεπαν οι φίλαθλοι κάθε Κυριακή. Τότε που δεν υπήρχε εντός και εκτός έδρας για τη νίκη της ομάδας, γιατί παντού νικούσε. Αλλά δεν ήταν οι επιτυχίες στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο μόνο. Ήταν και οι αμέτρητες διεθνείς νίκες.

Δεκαετία του 60’ και «του Μπούκοβι την ομαδάρα την έλεγαν Ολυμπιακάρα»

Τότε που δεν υπήρχαν επίσημες διοργανώσεις και ο μοναδικός τρόπος να καθιερωθεί μία ομάδα στη διεθνή φίλαθλη γνώμη ήταν οι διεθνείς φιλικοί αγώνες. Ο Ολυμπιακός «λύγισε», μεταξύ άλλων, τη Ραπίντ Βιέννης, την Παρτιζάν Βελιγραδίου, την Αούστρια, την ΑΙΚ Στοκχόλμης, τη Βοϊβοντίνα. Σπουδαιότερη επιτυχία ήταν αυτή επί της Σάντος του Πελέ στις 4 Ιουλίου του 1961.

Αήττητη στην τουρνέ της, έπαιζε τελευταίο παιχνίδι στην Ευρώπη εναντίον του Ολυμπιακού. 6 γκολ στην Μπενφίκα, 2 στη Γιουβέντους, 5 στη Ρόμα, 4 στην Ίντερ. «Επίθεση-φωτιά» με Ντορβάλ, Κουτίνιο, Ζίτο, Πέπε, όλοι τους διεθνείς στην εθνική Βραζιλίας και βέβαια το μαύρο διαμάντι, ο Πελέ. Τότε, που οι επίσημες διοργανώσεις ήταν ακόμη στα σπάργανα, οι φιλικοί διεθνείς αγώνες είχαν τεράστια αξία.

Η Σάντος υπέκυψε στο Θρύλο μέσα στην κατάμεστη Λεωφόρο με 2-1, ο Ολυμπιακός είχε πετύχει τη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας του. Την επόμενη χρονιά άλλος θρίαμβος επί της Μπαρτσελόνα. Οι Ισπανοί που είχαν σαρώσει την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό με 5-2 και 2-0 αντίστοιχα, παραδέχθηκαν την ανωτερότητα του Θρύλου. Και το 1963, Βαλκανικό Κύπελλο κόντρα στην Λέφσκι Σόφιας (1-0) στην Κωνσταντινούπολη.

Από την άλλη όμως παρέμενε κρυφός πόθος και καημός το πρωτάθλημα που είχε αλλάξει χέρια για λίγο καιρό. Το καλοκαίρι του 1965 έφτασε στο αεροδρόμιο ένας αμίλητος, αγέλαστος ψηλός κύριος ο Μπούκοβι.

Προπονητής στη μεγάλη εθνική Ουγγαρίας, ιδεολόγος του σοσιαλισμού, πήρε την μπαγκέτα του μαέστρου κι άρχισε. Διηύθυνε αστέρια της μπάλας. Δύο πρωταθλήματα συνεχόμενα και μεγάλη μπάλα. Η εντολή ήταν μία: Επίθεση, γκολ, αυτή είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου. Ο κόσμος τρελάθηκε από χαρά, λάτρευε τον Μπούκοβι σαν θεό και έκλαψε όταν έφυγε!

Τα χρόνια του Γουλανδρή

Ο Νίκος Γουλανδρής, αν και χρηματοδοτούσε την ομάδα τα προηγούμενα χρόνια, ανέλαβε τον Ολυμπιακό το 1972. Έβαλε το χέρι βαθιά στην τσέπη, φέρνοντας στον Πειραιά μεγάλα αστέρια όπως οι Υβ Τριαντάφυλλος και Ρομέν Αργυρούδης από τη Γαλλία, Βιέρα και Λοσάντα, διεθνείς Ουρουγουανοί και πολλούς άλλους. Από την παλιά φρουρά συνέχιζε μόνο ο Γιούτσος, ώριμος και σπουδαίος τεχνίτης μαζί. Ήταν κι ένας πιτσιρίκος, αυτός κι αν ήταν μπαλαδόρος, o Γιώργος Δεληκάρης, από τον Αργοναύτη. Η ομάδα άρχισε και τελείωσε την πρώτη χρονιά του Γουλανδρή (1972-73) παίζοντας μεγάλη μπάλα. Μετά από 34 αγώνες, κόντρα σε έναν επίσης εκπληκτικό ΠΑΟΚ, το πρωτάθλημα επέστρεψε στο Πασαλιμάνι. Οι πανηγυρισμοί δεν είχαν τελειωμό. Ήρθε και το κύπελλο, οπότε το νταμπλ ήταν θείο δώρο.

Το 1973-74 ο Ολυμπιακός στέφθηκε για δεύτερη συνεχόμενη φορά πρωταθλητής, πετυχαίνοντας μάλιστα ένα ακατάρριπτο, μέχρι σήμερα, ρεκόρ στο σκοράρισμα με 102 γκολ. Στην ομάδα είχαν προστεθεί και άλλοι λαμπροί παίκτες. Ο Συνετόπουλος, ο Πουπάκης, ο Σταυρόπουλος, ο Κρητικόπουλος, ο Γκλέζος, αργότερα θα έρθουν κι ο Αϊδινίου με τον Δαβουρλή. Ενδεκάδα και αναπληρωματικοί παίκτες, ήταν όλοι τους διεθνείς!!!!

Το 1974-75 το 8o νταμπλ είναι πραγματικότητα για την ομάδα του Ολυμπιακού και κάτι που θα καταστήσει ακόμη πιο δύσκολη την κατάρριψη αυτού του ρεκόρ όμως είναι η ίδια η ομάδα αφού οι παίκτες που την αποτελούν προκαλούν δέος στους αντιπάλους. Μπορεί το αποτέλεσμα για την χρονιά να φαίνεται φυσιολογικό όμως τα προβλήματα κατά την διάρκεια της περιόδου του δίνουν διαστάσεις άθλου αφού οι ερυθρόλευκοι είχαν δύο πολύ σημαντικές αποχωρήσεις, του προπονητή Λάκη Πετρόπουλου και του προέδρου, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας. Ο ίδιος ο Νίκος Γουλανδρής έλεγε «στεναχωριέμαι που θα πεθάνω και δεν θα βλέπω τον Ολυμπιακό». Εξ ίσου καλή ήταν όμως και η πορεία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη, στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, η οποία όμως διακόπηκε άδοξα. Στην αρχή απέκλεισε τη Σέλτικ (1-1 έξω και 2-0 μέσα), των Νταλγκλίς, Τζόνστον, Μάρεϊ, Κάλαχαν, Μακ Νιλ. Μετά, αντιμετώπισε την Άντερλεχτ. Στο πρώτο παιχνίδι οι ερυθρόλευκοι έχασαν 5-1 αλλά στον επαναληπτικό νίκησε 3-0 που κανονικά έπρεπε να νικήσει με πολλά παραπάνω. Ας όψεται όμως ο διαιτητής Παλοτάι.

Ο «επαγγελματίας πρωταθλητής»

Το καλοκαίρι του 1979 το ποδόσφαιρο στη χώρα μας γίνεται επαγγελματικό μπαίνοντας έτσι σε νέα βάση. Πρόεδρος του Ολυμπιακού είναι πλέον ο Σταύρος Νταϊφάς, ενώ στον πάγκο της ομάδας κάθεται ο Καζιμίρ Γκόρσκι. Η παρουσία των Αναστόπουλου, Σαργκάνη, Νοβοσέλατς, Γαλάκου, Μητρόπουλου αποτελεί εγγύηση υπεροχής για τους «ερυθρόλευκους», που κατακτούν τα πρώτα τέσσερα επαγγελματικά πρωταθλήματα (1980-83) αναγκάζοντας την ιταλική εφημερίδα «La Gazzetta dello Sport» να τον χαρακτηρίσει «επαγγελματία πρωταθλητή»!

Ο επόμενος τίτλος για τον Ολυμπιακό έρχεται το 1987, όταν κερδίζει άνετα το πρωτάθλημα με δέκα βαθμούς διαφορά απ’ τον δεύτερο Παναθηναϊκό. Το έτος εκείνο αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τους φίλους του Ολυμπιακού τα επόμενα χρόνια, αφού η ομάδα πέρασε βαθιά αγωνιστική κρίση μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘90.

Κόκκαλης και ρεκόρ

Το 1993 αναλαμβάνει ο Σωκράτης Κόκκαλης την προεδρία του Ολυμπιακού έπειτα από τα σκανδαλώδη χρόνια Κοσκωτά – Σαλιαρέλη. Θα περιμένει 4 χρόνια για να πανηγυρίσει τον πρώτο του τίτλο και οι Πειραιώτες πανηγυρίζουν ξανά μετά από 10 χρόνια. Γιαννάκοπουλος, Καραταϊδης, Καραπιάλης, Πουρσανίδης, Μαυρογενίδης και φυσικά ο θρυλικός αρχηγός Τζόρτζεβιτς βάζουν τα θεμέλια για την κυριαρχία του Ολυμπιακού για τα επόμενα χρόνια. Το ρεκόρ της δεκαετίας του 50’ σπάει αφού παίρνουν 7 σερί πρωταθλήματα. Ένα μικρό διάλλειμα το 2004 δεν πτοεί τους ερυθρόλευκους που επανήλθαν στην κορυφή το 2005 έως και πέρυσι. Τα τελευταία 13 χρόνια έχουν περάσει από τον Ολυμπιακό παγκόσμιοι αστέρες του αθλήματος. Ζιοβάνι, Ζάχοβιτς, Καρεμπέ, Ζε Ελίας και φυσικά ο ακριβοθώρητος Ριβάλντο. Ο Τζόλε κατάφερε να πάρει 12 πρωταθλήματα και το όνομα του γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Ολυμπιακού.


www.sday.gr
Επιστροφή...

17:51 Share on Facebook