O Παναγιώτης Γιαννάκης μίλά για τη ζωή του...

...Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό ΟΑΣΙΣ
Διηγείται τα παδικά του χρόνια:Εγώ έμεινα στην Κοκκινιά μέχρι και τα 25 μου χρόνια,ταξιδεύοντυας στο χώρο του μπάκετ.Ήμουνα ένα ευτυχισμένο παιδί,με την έννοια οτι είχα χρόνο να παίξω με τους φίλους μου.Χωαμτόδρομοι,αλάνες,σπίτια τα πεινά προσφυγικά που όμως είχαν πολύ συναίσθημα.Και ένα παιδί,τελικά, τι παραπάνω χρειάζεται;Ύπνο,φαγητό,ρούχα,που η οικογένειά μπυ έκανε τα πάντα για να μου τα προσφέρει.Πρώτη γνωριμία μου με τον αθλητισμό ήταν με το ποδόσφαιρο,όπως συνέβαινε με όλα τα παιδιά της ηλικίας μου.
Δείτε τα υπόλοιπα αποσπάσματα της όμορφης συνέντευξης παρακάτω:

Ποδήλατο,στίβος,άλμα.Είχαμε μια τηλεόραση στη γειτονιά και μαζευόμασταν όλοι εκείνα δούμε αγώνες....και αντογράφαμε ότι βλέπαμε.Καμμιά φορά ξέφευγα και πήγαινα στον Πλάτανο οπου υπήρχε μια γειτονιά που παίζαμε και μπάσκετ.
Η σχέση σας με το τραγούδι;
Ζεστή.Ο μπαμπάς μου κατάγεται απο Μικρά Ασία και όπως καταλαβαίνεις το σπίτι και η γειτονιά αντηχούσαν απο λαικά τραγούδια.Θυμάμαι γλέντια οικογενειακά,εκδρομές στη θάλασσα με το πικάπ με τις μπαταρίες και τα 45άρια σε πρωταγωνιστικό ρόλο....Καζαντίδης,Μπιθικώτσης,Γαβαλάς,Περπινιάδης.
Ήσασταν εκείνος που έδινε ρυθμό και αναλάμβανε την οργάνωση της ομάδας;
Ναι,πάντα όχι μόνο οργανωτικά,αλλά ήθελα να συμπαρασταθώ και σ'αυτούς που τους θεωρούσανε αδύνατους στις ικανότητες,γιατί,όπως ξέρεις στο παιχνίδι τα παιδιά μοιράζονται σε ομάδες.Δεν είχα πρόβλημα λοιπόν να πάρω κάποιον μαζί μου τον οποίο θα παρακινούσα να βγάλει τις δυνατότητές του στο παιχνίδι.Δεν είχα πρόβλημα ποτέ να αμυνθώ για να βοηθήσω.Πάντα μου άρεσε να δημιουργώ.


Επιστροφή...

12:44 Share on Facebook